De spankracht van de tijd
Als een vroegere herinnering rekt De spankracht van de tijd zich uit tot een landschap. Een waar de bomen schaduwen werpen en het water altijd voorbijgaat.
De seizoenen schrijden er voort. Te midden van die vluchtige en fragiele omgeving is de mens slechts een melancholisch blaadje, dat zijn plaats kent in de natuur.
Voor deze nieuwe bundel nam de elegante schrijfster Lieve Thiebaut rustig haar tijd. Na ruim vijfentwintig jaar weet ze haar gedichten tot het essentiële te herleiden, tot muzikale zinnen die enkel het fundamentele leven weergeven.
Knipsel
niets was als voorgeschreven
al leken levens eender
ze waren nooit conform
ze drongen zich
in velerlei gebreken
die niet hanteerbaar zijn
waartegen machten zich verenigen
met meesterlijke schijn
met meesterlijke vrede
zal ik dan altijd vrezen
wil jij dan altijd waakzaam zijn?
Over de auteur
Lieve Thiebaut (Avot, Frankrijk, 1948) debuteerde in de 1978 met Allene vogels en leverde sindsdien verscheidene bijdragen aan literaire tijdschriften. Haar tweede bundel Nazca werd in 1982 vermeld in de prijs van De Bladen van de Poëzie. Met een gesproken versie door Julien Schoenaerts verscheen vijfentwintig jaar geleden De steen van Rosette.
Nele Lambrichts (geverifieerde eigenaar) – :
Meerdere gedichten uit deze bundel laten zich lezen als verfijnde genretafereeltjes, waarin het uitzicht op de tuin en de bomen erin (de boom keert opvallend vaak terug in de beeldensymboliek) een bepalend karakter krijgt. (…)
De gedichten van Thiebaut zijn niet van die aard dat ze je als lezer overrompelen. Eerder nodigen ze, als ‘een filigraan / van draad / van glass en van gedachten’, uit tot een moment van verstilde aandacht voor wat zo vaak buiten handbereik blijft.
Jooris Van Hulle, Poëziekrant