Publicatiedatum

21/10/2017

ISBN

978-94-92339-43-0

 17,50

De aantrekking

Auteur: Claude van de Berge

De aantrekking reikt voorbij taal en klank tot het onzegbare door het woord te bevrijden van het gefixeerde en het begrensde en de taal tot transparantie te brengen. Het magnetisme waarover de gedichten gaan, is een niet uitgesproken, maar voelbare aanwezigheid. Tegelijk hebben de gedichten ook de dood als thema.

Nooit was in het werk van Claude van de Berge het mysterie van de poëzie zo nabij als in deze bundel. Poëzie die de lezer wil plaatsen tegenover het stiltepunt van een aantrekking, waarin beleving van het Kaniaanse sublieme en de innerlijke ervaring van kosmisch bewustzijn samenkomen. Het sublieme is hier geen ervaring, maar een bewustzijnspunt waar de ervaringen hun vervulling bereiken, met name de poëzie.

Arlette Walgraef zorgt opnieuw voor ongewone foto’s bij de gedichten.

Knipsel

De witheidsverten in het gestolde licht.
De roerloosheid van het beeldloze op de spiegelhorizon
en de reikwijdte van haar verbreiding.

De spiegelbeeldaanspoeling op de glasheldere randen van
de ruimte, bloemvormig geopend als een verlangen in ons.

Alles sterft in de aantrekkingsstraling van zijn weerkaatsing.
En het eindeloze is onze herkenning.

Het eindeloze is de herkenning in de ijlwording van
het doorschijnende.

Het is wat blijft als we verdwijnen.
De gelijktijdigheid van eindeloze eindeloosheden, die elk
alle andere eindeloosheden is.

Over de auteur

Claude van de Berge (Assenede, 1945) publiceerde 17 dichtbundels naast verschillende publicaties van losse gedichtencycli in diverse tijdschriften. De poëzie is gebouwd op een versmelting van invloeden uit de vocaalpolyfonie, de Duits-Vlaamse mystiek en de moderne kosmologie.

Recensies

  1. :

    Als er in de bundel zoveel sprake is van spiegelbeelden (en iets minder van echo’s), dan heeft dat vermoedelijk te maken met het idee dat onze wereld gespiegeld wordt door een hogere, dat het nabije punt uiteindelijk samenvalt met de verte van het onmetelijke heelal. Het gaat in De aantrekking om dat raakpunt, dat ook het stralingsnulpunt en het spiegelbeeldpunt, het stiltepunt en het heelheidsnulpunt, het alwezigheidspunt en het alzijnspunt wordt genoemd. (…)

    Zoals De grote omhelzing hymnen bevatte, zo kunnen ook de gedichten uit De aantrekking weer lofprijzingen genoemd worden. De gedichten zijn een soort psalmen, door Peter Handke ooit een ‘al bijna bij voorbaat vergeefs smeken’ genoemd. De meeste lof gaat uit naar de doorschijnendheid, zoals in deel tee van de driedelige cyclus ‘De aanraking’, dat het krachtige hoogtepunt van de bundel vormt (…)

    Hans Vandevoorde, Poêziekrant