Ice
Walter Verdin is, zoals iedereen weet, ook een muzikant. Hij kan dus natuurlijk perfect met tijd, tempo, ritme, beweging en dus ook met dans overweg.
Hier ligt nu een boek met stills: gestolde beelden die zich, als relieken van een soms laborieus (want perfectionistisch) videomontageproces, in Verdins netvlies hebben gebrand. Fotobeelden van mentale beelden van videobeelden die zelf meestal weer andere (dans, film,…) beelden als oorsprong hadden.
Beelden die sterk genoeg zijn om ook zonder beweging te bestaan maar tegelijkertijd niet zonder onderlinge relaties kunnen, de beschouwer onweerstaanbaar uitnodigen te combineren (binnen het boek, niet met referenties daarbuiten).
Wat opvalt, is wat je niet ziet: het kader – bij video altijd een vage en fluctuerende factor – wordt in deze fotogrammen een scherpe scheidingslijn tussen het getoonde en de oneindigheid van de wereld daarbuiten.
Ice had de cataloog van een video-oeuvre kunnen zijn, maar is een fotoalbum geworden. Hoewel video per se ‘technisch reproduceerbaar’ is, heeft dit het probleem van het tonen – dus van het oeuvre – niet opgelost, integendeel.
Dit boek neemt de plaats in van het werk, wordt er deel van en schermt het af.
Walter Verdin heeft in Ice de verleiding in beeld gezet.
Over de auteur
Walter Verdin begon tijdens zijn studies kunstgeschiedenis aan de Katholieke Universiteit van Leuven te beeldhouwen en te schilderen aan de Rijksschool voor Beeldende Kunsten te Brussel en nadien te etsen aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten van Leuven.
Hij ontwierp platenhoezen en affiches en kwam zo in contact met de Belgische muziekwereld. Dit resulteerde in 1980 in een eigen elpee, Cinema, met Nederlandstalige songs die ook nu nog op de playlists van de Belgische radiozenders te vinden zijn. In 1983 vertegenwoordigde hij met zijn groep Pas de Deux België op het Eurovisiesongfestival in München. Dit had platenreleases in Scandinavië, Israël, Spanje, Frankrijk, Duitsland en Nederland tot gevolg. Daarna zegde hij de populaire muziek vaarwel en hield hij zich vooral bezig met video, zowel puur artistiek als in opdracht van de Katholieke Universiteit van Leuven, waar hij sinds 1980 werkt als free-lance realisator van didactische video's, bedrijfsvideo's en promotiespots. Hij maakte ook verschillende generieken van televisieprogramma's en reclamespots.
Zijn videotapes zijn op alle belangrijke internationale videokunstfestivals vertoond, van Japan tot Brazilië. Sinds 1986 heeft hij in binnen- en buitenland verschillende installaties gerealiseerd waarbij hij gebruik maakte van video en andere media.
Sinds 1982 maakt Walter Verdin theaterregistraties. Dit bracht hem tot de realisatie van onafhankelijke theater- en dansvideo's. Eén daarvan was Roseland, een video waarin hij samenwerkte met Wim Vandekeybus en Octavio Iturbe, en die verscheidene prijzen kreeg, waaronder de belangrijkste dansvideoprijs, de Dance Screen Award 1991 in Frankfurt.
Sinds 1992 wordt Walter Verdin geregeld in het buitenland gevraagd om workshops te leiden en lezingen te geven. In 1993 stopte hij met de realisatie van dansvideo's; sindsdien legt hij zich vooral toe op eigen werk.
jancorbeels – :
‘Als geïsoleerde, gestolde beeldblokjes in een onzichtbare dansmix beklemtonen deze heftige, sensuele videografieken vooral de omringende leegte, zonder echte lichamen of concrete bewegingen.’ (De Morgen)
‘Eigen aan video is dat de beelden niet gemaakt zijn om afgedrukt te worden in een boek. In die zin was het plan een waagstuk. Nu het boek Ice er ligt, blijkt het een geslaagde gok.’ (Gazet van Antwerpen)
‘De klemtoon op het talig aspect van ice biedt de kans dit werk te lezen op een manier die tot nu amper aan bod is gekomen. (…) Het boek is veel meer dan het passieve medium waarin een aantal plaatjes zijn verzameld, vervormd, speciaal gerangschikt of geëlimineerd. Het boek als volume, als album, als blok, als tijdreeks, fungeert integendeel als ordenings- en structuurprincipe van totaal nieuwe beelden en een totaal nieuwe beeldlogica die men tevergeefs zal zoeken in de prenten aan de muur of in de beeldenstorm op het scherm. (…) De titel is hier geen etiket dat het losse zand van de verzamelde platen samenhoudt, maar een vademecum waarmee de lezer het werk begint te doorkruisen. (…) Ice wordt zo langzamerhand een bijzonder unheimlich boek dat het lezen tot een pijnlijk scherpe ervaring maakt.’ (Jan Baetens)