Winkelmand bekijken “Apenverdriet” is toegevoegd aan je winkelmand.
ISBN

978-94-92339-85-0

Paginas

64

Publicatiedatum

30/03/2019

 17,95

Intermezzo

Auteur: Lucienne Stassaert

Roep een ruimte op. Laat haar als een brug de tijd overspannen tussen het verleden en wat de dichteres zich nog kan inbeelden omtrent de toekomst. Een eerste cyclus zet de toon naarmate de tijd vervliegt. In Jaarteelt dringt de herinnering aan een pijnlijke liefdesrelatie zich op. Meneer Watdannog verschijnt als ingebeelde verpersoonlijking van de twijfel die haar bij momenten overvalt. Daarop een ode aan de woorden die tot poëzie leiden. Memento mori herdenkt Henri-Floris Jespers. Stap verder, Naspel stelt alle thema’s zo eigen aan Stassaert ten toon. Nog verder: Stabat Mater is een aandoenlijk ode aan haar moeder. Stop. Tijdvocht brengt de tijd opnieuw in het vizier die als rode draad het geheel verbindt

Knipsel

 

Ik neem het serpent voor lief
dat in mij tot rust zal komen
wanneer in al zijn eigenheid
zacht als een hostie
het leven uit mij wegsijpelt –
een sinds lang gekoesterde schim
die me gedurig op de hielen zit.

 

Over de auteur

Een van Antwerpens meest vooraanstaande, eigenzinnige kunstenaars: Lucienne Stassaert schrijft, schildert, vertaalt en tekent een leven lang zonder compromis en vol overgave. Eerder gaf Uitgeverij P van haar Als later dan nog bestaat, Keerpunt, Drempeltijd en Nabloei uit. Ze maakte geprezen vertalingen van Dickinson, Plath en Hadewijch. Haar picturaal oeuvre werd in 2012 beschreven door Roger de Neef in Meervoud van blauw. Haar laatste bundel Zangvlucht verscheen in 2016 bij Uitgeverij P.

Recensies

  1. :

    In bundels als Als later nog bestaat, Keerpunt, Drempeltijd, Nabloei, Zangvlucht en zeer recentelijk Intermezzo heeft Lucienne Stassaert een meesterschap bereikt dat qua vorm herinnert aan haar alom geprezen vertalingen van Emily Dickinson, Sylvia Plath en Hadewijch. Haar poëzie verschijnt nooit vanuit het luchtledige, maar is stevig verankerd in wezenlijke, existentiële thema’s die door de gedichten zelf altijd boven het puur-persoonlijke wedervaren worden uitgetild naar een meer universele, tijdeloze dimensie.

    Antoon Van den Braembussche

  2. :

    De relatie met het ouderpaar, de dood van Henri-Floris Jespers, de zich steeds manifester uitende lichamelijke ongemakken, de manier ten slotte waarop de schrijfster aankijkt tegen de tijd en in en door de woorden een soort van dam ertegen opwerpt, worden in Intermezzo binnen een doordacht gestructureerd geheel en in aansprekende verzen verder uitgediept.

    Jooris van Hulle, Kunsttijdschrift Vlaanderen

  3. :

    (E)en indrukwekkende bundel. Gedichten die indruk maken (…) door het nietsontziende zelfonderzoek dat in de verzen is neergelegd. Een mooi verzorgde bundel met stemmige voorkant op zwaar papier, waarin een drietal schilderijen van Stassaert goed tot hun recht komen.

    Eric Van Loo, Meander