Voetafdruk van stilte

Auteur: Hanna Kirsten

‘De bondigheid is een bijvangst van de precisie’ las ik recentelijk in De Standaard. Een zin die me charmeerde en bijbleef en ik was stiekem jaloers op de auteur ervan, hoofdredacteur Karel Verhoeven. Het was een zin die ik zelf had willen verzinnen, een zin die ik nodig had om over de nieuwe dichtbundel van Hanna Kirsten te schrijven.

Wie opwerpt dat er in Voetafdruk van stilte wel heel korte gedichten staan, krijgt vooreerst dit antwoord: ‘de bondigheid is een bijvangst van de precisie’.

Wie na achttien jaar ‘de eierschaal open hakt’, ‘de riemen van de taal buitenboord legt zodat de woorden vanzelf zee kiezen’ is toe aan een nieuwe bundel, maar heeft intussen geleerd om overbodigheden te schrappen en alleen de essentie te behouden. Het resultaat heeft u in handen. Voetafdruk van stilte bevat kleinoden, juweeltjes, ‘kleine steentjes’ die aan elkaar geregen worden tot een snoer gedichten. Een cadeau.

Voetafdruk van stilte bevat subtiele, intimistische gedichten over liefde en ouder worden, waarbij alle clichés over ‘starre oudjes’ triomfantelijk ontkracht worden. De actuele gedichten (over asielzoekers, discriminatie, covid) lijken eenvoudig maar zijn diepmenselijk en geëngageerd.

En zoals de winterwereld zachter oogt met een aarzelend laagje sneeuw, zo klinken de gerijpte ‘in memoriam’-gedichten nooit te somber of doods. Ze krijgen een Szymborskiaanse lichtvoetigheid mee en getuigen vooral van leven. ‘Voorbij het breken/ bloeit je leven open. /Kristalhelder.

Lut De Block

Over de auteur

Hanna Kirsten (1947) ademt gedichten. En dichtbundels, ondertussen zeven, waarvan drie bij Uitgeverij P. Haar eerste bundel verscheen in 1973. Dit was ook het decennium waarin ze naar Amsterdam en Cambridge trok: van Poëzie Hardop in De Populier naar de Cambridge Summerschool, … Ze bleef reizen, en dit niet enkel voor de poëzie. Samen met haar man, wijlen Henk Brugmans, wiens levensgeschiedenis ze optekende in Wij, Europa (Kritak-Meulenhoff, 1988) reisde ze door en voor Europa.