Spiegelschrift
Spiegelschrift van Mark Meekers bevat momenten van uitbundig geluk, maar ze zijn niet altijd een lang leven beschoren. Meekers is de woordvoerder van gemis en stilte, de schilder bij wie wolken de zonde komen bedekken, de visionaire pretbederver. Zijn verzen voeren vaak underdogs op, sukkelaars die we het liefst van al uit ons geheugen zouden willen bannen. Sommige van zijn helden zitten in streepjesplunje achter tralies. Of opgesloten in een kamp. Of gevangen in zichzelf. Meekers tekent ook mensen die onverschillig zijn geraakt voor het wonder van de natuur.
Zijn antigif daartegen tovert hij aanwezig met zijn schilderspalet: de exotische magie van de Amazone, een met licht overgoten bloementuin of een paar liefdevolle ogen. Joris Iven spreekt in dat verband van Mark Meekers’ ‘brede levensvisie, heel eigenzinnig verwoord, op een volgehouden wijze en wars van elke traditie.’
Meekers is te intelligent om aan het wrede en trieste in de mens voorbij te gaan. En toch verleent hij het laatste woord niet aan het doffe orkest van het lijden, maar aan de beklijvende solo van de hoop.
Een bijzonder aantrekkelijke bundel, gevuld met prachtige, open beelden.
Knipsel
eerst waren er je ogen: bonbons in
het zilverpapieren bedje van ’n pralinedoos.
dan de lippen als plezierbootjes aan
elkaar gemeerd. en je tong een schil
waarover ik onvermijdelijk uitgleed.
het woord ‘genegenheid’ kreeg plots de wildste
vingers, die langs de harp van je romp
renden, beenderen snaren. je vrouwelijk
halfrond was zo software, zo Lekkerkerk.
reeds duimde ik voor je, nam je mij ter
hand en werd je mijn bezittelijk, voornaam
woord. ik was vrijschutter in je heerlijkheid.
het geruis van je adem werd een lang,
bezet telefoongesprek. je verdronk naast mij
in de lakens als een vrouw met het gezicht
van de Onbekende van de Seine.
Over de auteur
Mark Meekers doceerde jarenlang hedendaagse geschiedenis. Spiegelschrift is zijn tiende dichtbundel. Eerder verschenen onder andere 'Wat blijft er nog na woorden' (1984), 'Verrukkelijk vergankelijk' (1984), 'Ongeneeslijk feest' (1988), 'Een schot in de zon' (1990) en 'Camille, een steenworp in de tijd' (1992). Over 'Camille...' schreef Willie Verhegghe in Poëziekrant: 'ik overdrijf niet als ik stel dat in ons taalgebied weinig poëzie is geschreven die even mooi en expressief het werk van een plastisch kunstenaar tot leven brengt als die van Mark Meekers over Camille Claudel.' Als 'Marcel Rademakers' is Mark Meekers bij velen bekend als schilder en beeldhouwer. In zijn poëtisch werk keren namen als Vincent Van Gogh, Camille Claudel, Rik Wouters, Claude Monet, Leon Spillaert, ..., maar ook de act zelf van het schilderen en het beeldhouwen vaak terug. Mark Meekers schreef daarbuiten ook essays, kortverhalen en een roman, Asiel in Niemandsland (1993). Zijn poëzie werd talloze malen bekroond.
jancorbeels – :
‘Ik reken Spiegelschrift tot de hoogtepunten in het poëtisch oeuvre van Meekers tot dusver.’ (LeesIdee)
‘Een universele kreet (…) een wonder spel van dubbele bodems (…) een bundel om vaak te herlezen.’ (Vlaanderen)
‘Zijn poëzie is het woordfeest van de schilder, het solidaire meevoelen van de eenzaat. Hij is een kwatrijnendichter met een overdonderende verbeelding. Perfect herkenbare prijsverzen.’ (Het Belang van Limburg)