19,95

Geschiedenis van een steenbok

Auteur: Willy Spillebeen

Naast romans en verhalen, vertalingen en bloemlezingen, essays en kritieken heeft Willy Spillebeen in zijn indrukwekkende literaire carrière ook een achttal dichtbundels gepubliceerd. Hoogtepunt in zijn poëzie is de bundel Voorbij de populieren uit 1982, bekroond met de Dirk Martensprijs van Aalst in 1983 en met de Prijs van de provincie West-Vlaanderen in 1984. Van De spiraal (1959) tot Land van vergeten (1995) evolueert de dichter van een donker pessimisme naar een kritische berusting.

Thema’s in zijn poëzie zijn de onafwendbare cyclus van geboorte, liefde en dood, het verlangen naar het paradijs van de kinderjaren én de droom van een andere orde als antidota voor een ontluisterde werkelijkheid, vitalisme en vrijheidsdrang als verzet tegen de beklemmende ideologieën, de eenzaamheid en de ontgoochelingen van de autonome denker en dichter die elk systeemdenken verwerpt, de vrouw en de natuur als lichtpunten in zijn gevecht met de absurditeit van een bestaan getekend door verval en dood. Het consistente en homogene poëtisch oeuvre, waarin de vertrouwde thema’s voortdurend interfereren in een steeds wisselende vormtaal, is een indrukwekkend voorbeeld van belijdenislyriek door een dichter die op een authentieke wijze zoekt naar het wezen van de menselijke existentie. Die authenticiteit, wars van elke pose, maakt zijn poëzie zo overtuigend en herkenbaar voor wie mee wil stappen met de dichter.

De geschiedenis van een steenbok, het vijfde deel in de Parnassusreeks, is een bijzonder knappe selectie poëzie van een authentiek dichter, gekozen en ingeleid door Patrick Lateur.

Knipsel

Ik teken met mijn tanden in je vel
de plek waar ik je steeds wil bijten
mijn wijfje wilde siddervis
totdat wij uit elkander splijten
na de eendagsdroom die leven is
de enkele momenten zelfbedrog
de jaren van verbeten dulden
mijn vrouw oud als het leven is
vergeef mijn niet bedreven schulden
wie takelde je lichaam af
je lieve lichaam siddervis?

Ik teken met mijn tanden in je vel
de plek waar later als geheugen
je lichaam nog bewoonbaar maakt.
Die plek zal ik met mijn adem met
mijn hartstocht dan bewonen
een eilandje een rondemaan
de schoonste schuilplaats tegen waarheid
die ik vanmorgen vond.

Over de auteur

Willy Spillebeen (Westrozebeke, 1932) is sinds 1969 redacteur van Dietsche Warande & Belfort en sinds 1987 lid van de Koninklijke Academie voor Taal- en Letterkunde. In 1990-91 was hij de eerste Vlaamse writer in residence in Madison, Wisconsin USA. Op het vlak van poëzie schreef hij essays over o.a. De Haes, Nijhoff, Leopold en Gerhardt en vertaalde werk van o.a. Neruda, Lorca en Alberti. Met Hubert van Herreweghen stelde hij een driedelige bloemlezing samen uit de Nederlandstalige poëzie vanaf 1880 en verzorgde met dezelfde auteur vanaf 1974, en sinds 2001 met Hugo Brems, een jaarlijkse bloemlezing Gedichten uit de Nederlandse en Vlaamse tijdschriften.

Recensies

  1. :

    ‘De kracht van Spillebeen ligt in de overtuigende intensiteit waarmee hij elke genoegzaamheid of vroegtijdig vastgeroeste levenskijk weet te doorprikken. Wie deze gedichten leest ziet niet zozeer in de vervoerende ogen van een woordrijke muze, maar in de ogen van een ernstig, diepdenkend mens.’ (Armand van Assche in Dietsche Warande & Belfort)

    ‘Formele bekommernissen of de zo typische dichterlijke geobsedeerdheid door het woord als ding of als lichaam, komen hier niet voor. Dat wil niet zeggen dat Spillebeen daar in de praktijk van zijn schrijven geen aandacht voor zou hebben, maar het blijft een secundair stilistisch en structureel middel om de problemen van het ik uit te diepen.’ (Hugo Brems in De rentmeester van het paradijs)

    ‘Met behulp van symbolische, mythische en hier en daar zelfs allegorische beelden en voorstellingen, schrijft hij een diep doorleefde belijdenispoëzie die evenwel uitstijgt boven de anekdotiek en die een gedachtewereld zicht- en voelbaar maakt waarin iedereen die zich vragen stelt over leven en dood niet alleen een aantal algemeen-menselijke en existentiële problemen zal aantreffen, maar ook verzenlange troost en poëtische schoonheid.’ (Koen Vermeiren in Willy Spillebeen. Monografieën van West-Vlaamse schrijvers)

    ‘Inhoudelijk drijft de hele bundel Land van vergeten op een hele reeks ambivalenties, zoals droom en werkelijkheid, levensdrift en doodsbesef, geïdealiseerde kindertijd en volwassen realiteitszin, resignatie en aanvaarding, verzet en berusting, maar ook verlies en hoop, verleden en toekomst.’ (Lionel Deflo in Poëziekrant)

    ‘De maker van poëzie die een groot publiek aan kan spreken. Relevante en prettig leesbare inleiding. Bibliotheken die een betrouwbaar overzicht van poëzie nastreven, zouden een bestelling moeten overwegen.’ (Nederlandse Bibliotheek Dienst)

SKU: 205 Categorie: Tags: ,