Afscheidsliedjes
Afscheid nemen gaat altijd gepaard met gemengde gevoelens. Het boezemt je angst in of je wordt er net vrolijk van. Je legt je bij de feiten neer of je gaat in de tegenaanval.
Na de bitterzoete afscheidsliedjes voor een geliefde (‘Kom liefste, trek je nog niet terug. Tast mij af.’) volgen donkere ‘gasgedichten’, een ode aan de Amerikaanse dichteres Sylvia Plath, ‘in jezelf verzonken / als een boot in een fles.’ De ‘vensterloze nachttrein (…) gaat mijn angst te boven,’ klinkt het in de volgende cyclus.
In zijn tekeningen zet Dan van Severen ‘de tijd / in het teken / van een kruisraam.’ ‘Niemand brengt twijfel / zo aan het wankelen / en aan de oppervlakte.’ Ook bij hem, ‘in de nerven van het wit / de polsslag van het donker’, leidt afscheid tot bevrijding.
De blinde speelman ten slotte heeft een ‘getrouwe afscheidsengel’ als compaan.
Een schitterende bundel!
Knipsel
Hoe bij herhaling
zijn hand een ruimte opent,
aarzelend
een teken op het spoor komt
eindelijk
het onuitsprekelijke
in het wit getreden is
om dan almaar afweziger,
verwijnpunt te blijven, voorgoed.
Over de auteur
Lucienne Stassaert (Antwerpen, 1936) debuteerde in 1964 met poëtisch proza. Sindsdien verschenen dertien dichtbundels, enkele romans, toneelstukken en hoorspelen. Bij Uitgeverij P publiceerde ze Tussen water en wind (1998) en Mijn uren zijn met schaduw gehuwd (2000), een selectie uit de Collected Poems van Sylvia Plath.
jancorbeels – :
‘Bij Lucienne Stassaert kan je alles verwachten, behalve onbelangrijkheid. (…) Deze liedjes bestaan uit zeer eenvoudige teksten, samengesteld uit uiterst korte versregels, een verrassingseffect op zichzelf.’ (Bibem)
‘… het afscheid en de dood, een eeuwig thema dat hier op een sterk beeldrijke wijze wordt geëvoceerd. (…) Stassaert bevestigt haar poëtisch talent.’ (LeesIdee)
‘Schitterende bundel van Lucienne Stassaert over gemengde gevoelens.’ (Het Nieuwsblad)
‘In dat soort vermelingen schuilt onder meer de kracht van deze poëzie.’ (Streven)