Winkelmand bekijken “Het is dat of stoppen met zingen” is toegevoegd aan je winkelmand.
ISBN

978-94-92339-80-5

Paginas

144

Publicatiedatum

20/03/2019

 22,50

Het lied van Eva

Auteur: Charles Van Lerberghe Stefaan van den Bremt

Toen La Chanson d’Ève verscheen in Parijs in 1904 werd de bundel door Maurice Maeterlinck de hemel in geprezen. Maar een publiekssucces werd het niet, niet in Parijs en al helemaal niet bij ons. Artiesten echter wisten de bundel te waarderen: componisten als Gabriel Fauré (1910) en Gentenaar Robert Herberigs (1922) zetten een aantal gedichten op muziek, voor stem en piano. Tot op vandaag geniet La Chanson d’Ève grote waardering bij fijnproevers die een frisse beeldentaal en een subtiele muzikaliteit op prijs stellen.

Stefaan van den Bremt vertaalde op magistrale wijze deze prachtige, onterecht vergeten poëzie. Met deze eerste integrale vertaling van La Chanson d’Ève krijgt dit meesterwerk van onze Franstalige literatuur eindelijk wat het al lang verdiende.

Het Woord vooraf bij deze uitgave is van Vic Nachtergaele, emeritus hoogleraar Romaanse filologie aan de KULeuven en de KULAK.

Knipsel

 

Ik wou ’t je zeggen, in de taal
Vol klare eenvoud
Van mijn geluk,
Onverbloemd, in één ruk,
Alleen uit licht gebouwd
En lucht waarin ik ademhaal.
Ik wou ’t je zeggen, in die taal,
Mijn eerste lied,
Mijn mond die bijna zwijgt voorbij,
Alsof één droom ons allebei
Hetzelfde ried,
Eén zelfde glimlachend verhaal.
Met woorden
Als frisse, maagdelijke oorden,
Woorden zo puur
Dat zij, nog bevend in ’t azuur,
Gezongen lijken op de wijs
Van de eerste keer in ’t paradijs.

 

Over de auteur

KANTL-erelid Stefaan van den Bremt (1941) publiceerde tot nog toe ruim twintig poëzietitels en ontving reeds verschillende onderscheidingen, waaronder de Prijs voor het beste debuut 1968, de Koopalbeurs voor letterkunde1988 en de Internationale Poëzieprijs van Zacatecas (Mexico).

Recensies

  1. :

    Rondom Eva bevindt zich van een geur van witte rozen. Ze droomt. Het beeld van een schaduw schiet voorbij. De vertekening van de werkelijkheid in de avondlijke schemer spiegelt haar een ‘blauw paradijs een paradijs van goud’ voor. Een zingende stem sterft weg, ‘stoot zijn laatste adem uit’. ‘In de stilte vallen bloemblaadjes…’ Deze dichter bedient zich onoverkomelijk veel van synesthesieën. Geuren, kleuren en stemmingen bepalen de atmosfeer in zijn verzen. (…)

    Voor de duur van het lied bevindt de sterk op zichzelf gerichte Eva zich in haar gedroomde paradijs van geuren, kleuren, klanken, woorden en beelden: poëzie als een herwonnen paradijs. Stefaan van de Bremt heeft met deze vertaling opnieuw een meesterproef afgelegd, waarbij hij het subtiel en atmosferisch taalgebruik en de beeldenrijkdom van de cyclus raak heeft weten te treffen.

    Johan Reijmerink, Meander