Winkelmand bekijken “Boezeming” is toegevoegd aan je winkelmand.
ISBN

978-94-93138-07-0

Paginas

288

Publicatiedatum

03/07/2021

 29,50

Was alles al gezegd, nog niet door hen

Auteur: Luc Devoldere

Wat zouden we doen zonder de vergelijking? De werkelijkheid zou onverklaarbaar zijn. We zouden ons alleen voelen te midden van dingen die zwijgen. Luc Devoldere wil in dit boek niet zwijgen. Er moet worden gepleit en aangeklaagd. Ons spreken is geïnfecteerd door één taalspel, het economische dat efficiëntie beoogt en gelooft dat alle weten meten is, dat alles verhandelbaar is. Iemand moet van de weerom-stuit de lof zingen van woordenboeken, en van dode dichters als Menno Wigman, Jacques Bloem en Richard Minne. Van schrijvers als Giorgio Bassani, Stijn Streuvels, Paul Valéry; een schelmenroman uit de eerste eeuw na Christus en een Alexandrijn uit Kessel-Lo. Was alles al gezegd, nog niet door hen.

De schrijver waagt zich aan twee kunstenaars die iets hebben met marmer, Giambologna en Sir Lawrence Alma Tadema, en een tijdgenoot, Johan Van Geluwe, die zwaarte afneemt van de dingen. Hij gaat op bezoek in Auvers-sur-Oise waar Van Gogh zich leeg schilderde en kijkt naar de foto’s van Stephan Vanfleteren. En hij schrijft twee aanklachten tegen regisseurs die “aan de slag gaan” met Mozart en Aeschylus.

En dan zijn er de helden van altijd en opnieuw: Lucretius, Montaigne, Gramsci; Cesare Pavese, tot leven gebracht door Natalia Ginzburg en Georges Lemaître, de priester die de oerknal bedacht en ooit brieven schreef aan Joris Van Severen; een Engelsman op een kameel en een vrouw die in haar eentje de etiquette van de achttiende eeuw doorbreekt.

De schrijver maakt ook notities over het onderwijs van oude talen, over tolerantie en over engagement. Hij neemt de trein, op zoek naar gepasseerde stations, vertelt het verhaal over de vrijhaven die de Lage Landen ooit waren en houdt een pleidooi voor een canon.

Knipsel

Over de auteur

Luc Devoldere (1956) studeerde oude talen en wijsbegeerte. Hij gaf les aan het Sint-Barbaracollege in Gent en was hoofdredacteur en afgevaardigd-bestuurder van Ons Erfdeel vzw.
Hij publiceerde o.a. Wachtend op de barbaren. Essays (Lannoo); De verloren weg. Van Canterbury naar Rome (Atlas); Mijn Italië (Atlas); Tegen de kruideniers. Over talen, Europa en geheugen (De Bezige Bij) en Lucifers bij de brand (Uitgeverij P).
Hij vertaalde Le Ceneri di Gramsci (De as van Gramsci) van Pier Paolo Pasolini (Uitgeverij P).

De pers over zijn essays:

“Zou ik over de auteurs van mijn jeugd en mijn omgang met de klassieken zo'n boek kunnen schrijven? (…) Het is zo kwaad niet eens een welwillend, wellevend en weldenkend boek te schrijven, zoals Devoldere.”
Allard Schröder in Vrij Nederland over Wachtend op de Barbaren

“Deze weg is een pelgrimsweg van een graf naar een graf, van leeg naar leeg. Toch is in dit boek geen leegte: alles is bevolkt met levende personen en levende gedachten. Dat is het mirakel dat een ijverige, aandachtige schrijver bewerkt: rijkdom die moed en vreugde geeft, vrucht van eeuwen – verschrikking.”
Christine D’haen in de Standaard der Letteren over De verloren weg. Van Canterbury naar Rome

“Heerlijke essays zijn dit dus voor wie van intellectuele glamour houdt, geschreven in de grote Europese traditie van het encyclopedisme, tegelijk romantisch en ironisch, door een schrijver die zijn auteurs kent, de klassieken én de modernen. Dat is een grote prestatie.”
Karel Verhoeven in de Standaard der Letteren over Mijn Italië

“Het boek dat ik hier speciaal op een voetstuk wil plaatsen is Lucifers bij de brand van Luc Devoldere. (…) Het bevat het scherpzinnigste beschouwende proza dat hier dit jaar is verschenen. (…) Hij verstaat de kunst van het bewonderen, die ook altijd een vorm van verwerken en doorgeven is: zonder sentimentaliteit, klefheid of valse zelfverkleining dringt hij door tot het hart van een levenswerk.”
Cyrille Offermans in De Groene Amsterdammer over Lucifers bij de brand

“Ondanks het grote belang dat Luc Devoldere hecht aan het verleden, toont hij zich geen nostalgicus in zijn essays over België en Europa. Een hoffelijker gids naar het verleden en de traditie kan men zich moeilijk wensen.”
Arnold Heumakers in NRC over Tegen de kruideniers. Over talen, Europa en geheugen

Recensies

Er zijn nog geen reviews.