Mussen

Auteur: Steven Dusoleil

Ze wandelt daar net voor me en de mussen doen hun ding. Dit is luchtige, blije poëzie zoals ze zelden nog gemaakt wordt. De dichter bezingt het zilten canvas van de geliefde, terwijl hij stiekem snuffelt en naar haar oor slentert. Hij glimlacht haar glimlach. Sluw luistert hij naar het ongeboren kind in het kleinood dat buik is/ en haar misvormt. Maar ook: hoe alles vredig verdriet is/ van omgewaaide takken bij de leegte van een gemis.

Dusoleil zegt het niet met zoveel woorden. Hij huppelt door de gedichten op prospectie en prikt de dagen op zijn hoed, zijn mussenhoed. Terwijl de tafel onschuldig gedekt is, praten ze over toevallig thuis zijn. En verder: Het verrassen,/ het scheppen,/ de foute beslissingen/ en de dag nadien.

Knipsel

Ze is een duif,
licht en luchtig
als magere yoghurt
en zoet Turks fruit.
Kauwt lekker weg
wanneer ze op het strand
wandelt en wuift
naar mijn dwaas gestaar.
Ik zie haar graag,
zo zacht en ongeboren
en onverwacht valt de avond.
Ze kabbelt naar me toe,
zout en secuur,
met kersen in haar mond.

Over de auteur

STEVEN DUSOLEIL (Hasselt, 1963) studeerde communicatiewetenschappen en is cultuurbeleidscoördinator van Leuven. Met Mussen waagt hij zich aan zijn poëtisch debuut.